Κατά τις 22.00 τελικά φτάνουμε στον προορισμό. Πευκοχώρι Χαλκιδικής*. Γρήγορο check in στο ξενοδοχείο και smalltalk του κώλου με τον υποδοχέα, ο οποίος φανερά δεν είχε κέφια, και μετά στην πιάτσα για φαϊ και ξύδια. Γενικότερα δεν υπήρχε κάτι ενθουσιώδης στο μέρος και καταλήξαμε τελικά με μπύρες και μια τεράαααστια πίτσα, και μετά ένα ποτάκι για σβήσιμο της ημέρας.
Θαύμα. Μετά από εκτενείς ύπνο και κλασσική μουγάτσα και γαλατάκι είπαμε να δείξουμε τις Απολλώνιες κορμάρες μας στον λαό, ο οποίος μας περίμενε στον Γλαρόκαβο. Ποτέ δεν είχα πάει και είχα ακούσει τόσες και τόσες ιστορίες για αυτό το μέρος. Τελικά, προσωπική μου άποψη, all for nothing. Ένα μέρος μέτριο που απλά έχει κάνει όνομα από παλιά και το διατηρεί για κάποιο λόγο. Όλοι οι wannabe's εκεί. Service ΑΘΛΙΟ.
Τα κοριτσάκια που πήγαιναν πέρα δώθε ήταν μια χαρά, αλλά ο υπεύθυνος ήταν για το λάκκο με τα κωλοδάχτυλα. Ακόμα δεν είχαμε πάει μας είπε μια μαλακία με το καλημέρα και είμασταν έτοιμοι να τον μουντάρουμε. Ρε βλάκα, κοιτάχτηκες στον καθρέφτη πριν βγεις στην πιάτσα!!?? Ο τύπος φορούσε αντί για μαγιό ή βερμούδα...βρακί!!!! ΕΛΕΟΣ. Drop Dead Motherfucker. Επίσης ο καφές, άθλιος και στη γεύση και στην εμφάνιση. Οκ μάγκες, πληρώνω καφέ, θέλω καφέ! Δε θέλω μισό ποτήρι αφρό! Γκεγκε! Η μουσική, άστα. Chill out προηγούμενου αιώνα, Η Θάλασσα, αν και φυσούσε ήταν μια τέλεια, και για όσους δεν ξέρουν πολύ βαθυά (και για αυτό προσοχή αν σας πάει ο άνεμος προς τα εκεί).
Πάλι καλά που βρήκαμε στην τσόντα και 2 φιλαράκια και τα είπαμε λίγο και γελάσαμε, αλλιώς ο μέσος όρος της μέρας θα ήταν τελείως χάλια.
Επιστροφή στο Ξενοδοχείο. Επιτέλους! να φύγει η αλμύρα, και να ακούσουμε λίγο Metal. Στα καπάκια 2η ξενέρα. Κλείνωντας δωμάτιο, πρόσεξα ότι το ξενοδοχείο προσέφερε και wireless internet, έστω και αν το χρέωναν 2 Ευρώ την ώρα (οι κλέφτες). Προσπαθώ να συνδεθώ, τίποτα. Ζητούσε password. Dammit! Πάω λοιπόν στον καθόλα χαρούμενο για 2η μέρα τύπο στην υποδοχή, και του ζητάω password ή dongle και μου λεει ότι maximum μπορώ να χρησιμοποιήσω το Net για 2 ώρες αλλά όχι σήμερα γιατί έχει πρόβλημα στην μετάδοση του σήματος. Αν και τα πήρα γιατί ο τύπος ήταν άσχετος, γιατί το σήμα ήταν καμπάνα, δεν είπα τίποτα. 3η ξενέρα στο καπάκι. Γυρνώντας στο δωμάτιο βλέπω μια πινακίδα να γράφει "Απογορεύεται η κολύμβηση στην πισίνα μετά τις 18.00" WTF!!!!!!!!!!!!!
Τελικά κατηφορίσαμε στο χωριό για καφεδιά και ταβλάκι, και ένα μικρό σερφαρισματάκι στο net (τελικά είναι συνεννοημένοι όλοι εκεί, ίδιες τιμές, 2 Ευρώ η ώρα...) Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στο ταύλι, όλοι ξέρουμε ποιός νίκησε!!! αχαχαχα.
Το βραδάκι βρεθήκαμε με φιλικό ζεύγος για γερμανικό φαγητό. Και κλείσαμε την βραδυά με κοκτείλ στο Wikiki στην Χανιώτη (είναι must, πρέπει να πάτε guys).
Επίλογος τριημέρου. Ανέμελος ύπνος χωρίς ξυπνητήρια πάλι, πρωινό εργένικο πάλι, βουτιά στην πισίνα, ταυλάκι και φραπεδιά δίπλα από την πισίνα (ίδιο αποτέλεσμα πάλι) και μετά check out και επιστροφή.
Ηθικό συμπέρασμα: Πρώτη φορά κάνω άδεια μετά από 5 χρόνια δουλειάς στην ίδια εταιρία, αλλά νιώθω καλά. Πρώτη φορά δεν μου καίγεται καρφί για το τι θα γίνει εκεί για το όσο λείπω.
* ή αλλιώς γνωστή και ως Καψόχωρα. Πήρε το όνομα αυτό γιατί τα πολύ παλιά χρόνια, το χωριό είχε κάθε λίγο επιδρομές από Πειρατές που τα γαμούσαν και τα έκαιγαν όλα.
.jpg)
