The Wacken Diary (part II)

Το παν στο να κάνεις μια εξόρμηση αυτού του είδους είναι να ξέρεις αρχικά το τι ακριβώς θέλεις να κάνεις, και ψάχνεις το πως θα το υλοποιήσεις (θα ακολουθήσει οδηγός σχεδίασης και festival guide σε παρακάτω ποστ). Το WOA 2009 κάλυπτε τις μέρες 30/7 έως 1/8, και επειδή τα έξοδα μας για τρεις μέρες ήταν πολλαπλάσια από τα έξοδα για επτά μέρες, διαλέξαμε την φθηνότερη οδό, ώστε να έχουμε και χρόνο για οτιδήποτε άλλο. Εκκινήσαμε λοιπόν στις 28/7 για τον βορρά, και βασικά δεν έχει και much story about it. Ψέμματα. Έχοντας φτάσει στο Αεροδρόμιο κοντά 1 μιση ώρα πρίν την προγραμματισμένη πτήση και έχοντας κάνει άμεσα το check in των αποσκευών και έχοντας το boarding card στο χέρι, και με μια ώρα ακόμα μπροστά μας, είπαμε να βγούμε από τον χώρο της αίθουσας υποδοχών και να κάνουμε ένα τσιγάρο, ρεμβάζοντας παράλληλα τις αιθέριες υπάρξεις που διαδέχονταν η μια την άλλη (με εξαίρεση μια η οποία μακράν ήταν καλύτερη αλλά ο συνοδός της ήταν 30 χρόνια μεγαλύτερη της).

Αποτέλεσμα αυτού ήταν παραλίγο να χάσουμε την επιβίβαση και την πτήση, γιατί οι ρατσισταί και αντιπαθητικοί αντικαπνιστές κατάφεραν να ακυρώσουν τα εξωτερικά ηχεία του αεροδρομίου, ώστε οι καπνιστές να μην ακούν τις ανακοινώσεις και να χάνουν on purpose τις πτήσεις τους. Τέλος πάντων, από τσόντα και μόνο άκουσα την ανακοίνωση της αναχώρησης και με τον κώλο στα χέρια τρέξαμε να προλάβουμε. Τέλος καλά, η περιπέτεια μπορούσε να ξεκινήσει, έστω και με λίγα νεύρα γιατί στον έλεγχο ο μαλακάκος υπάλληλος κατάφερε να μου πετάξει το σαμπουάν το οποίο μόλις είχα αγοράσει.

Άφιξη στο Αμβούργο μιάμιση ώρα μετά. Τέλεια πτήση χωρίς ευτράπελα. Και τα υπόλοιπα ομαλότατα. Αρπάζουμε τις βαλίτσες και το αυτοκίνητο που μας περίμενε εκεί, και μετά από ένα τσιγάρο και μελέτη του χάρτη της πόλης ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο το οποίο ήταν ακριβώς στη μέση, δηλ. μισή ώρα από το Αμβούργο και μισή ώρα από το Wacken. Ομαλή διαδρομή, υπέροχη φύση κλπ κλπ. Μετά την άφιξη μας στο ξενοδοχείο και το settlement δεν υπήρχε περαιτέρω όρεξη παρά της εξερεύνησης της πόλης που μέναμε και να θαυμάσουμε το ένα 100000000000 της ομορφιάς του Δυτικού Πολιτισμού. Μετά τον αναγνωριστικό περίπατο καταλύσαμε σε φαγάδικο για το προφανές και να αρχίζουμε να σχεδιάζουμε την επόμενη μέρα

29/7/08 - Η ημέρα πριν το festival.
Μη έχοντας τίποτε καλύτερο να κάνουμε, και με τον πυρετό του festival να ανεβαίνει και το μεταλλικό αίμα να βράζει στις φλέβες, εκκινήσαμε για αναγνωριστική tour, για να δούμε πως είναι ο δρόμος αρχικά, και ο χώρος του festival μη πάμε και φάμε μεγάλη ήττα (την οποία τελικά φάγαμε στο τέλος της μέρας, αλλά wtf!! άξιζε γιατί βγάλαμε και με την ήττα γούστα).

Ακολουθώντας πιστά τον χάρτη δεν αργήσαμε να δούμε την εξαίρετη οργάνωση των Γερμανών. Ηλεκτρονικές πινακίδες στο δρόμο δεν σε άφηναν να ξεστρατίσεις και να βγεις σε κάποιο άλλο rave party. Ολοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Wacken. Μπαίνοντας στην μικρή πόλη/χωριό των 1800 κατοίκων, ήδη η κυκλοφορία έκοβε και παντού μα παντού έβλεπες Metal. Θα έλεγα ότι ήταν η καταξίωση του μεταλλά που έχει φάει για αιώνες όλα τα κλισέ στη μάπα. Ένας παράδεισος. Παντού να παίζει metal, σε κάθε σπίτι σε κάθε αυλή σε κάθε μαγαζί. Παντού χαρούμενες φάτσες, μυστήριες μπλούζες που δεν θα τις δεις ποτέ στο metal shop της πόλης σου, θερμό καλοσόρισμα από όλους με \m/ \m/ και ουρλιάζοντας Waackeeeeeen. Απλά ένα όνειρο. Φτάνοντας επιτέλους το area ένας ευγενικός security guard μας ρωτά αν είμαστε για camping ή daily visitors μας καθοδήγησε λανθασμένα στο χώρο του camping για να παρκάρουμε αν και του τονίσαμε ότι είμαστε daily visitors, πράγμα που θα είχε σχεδόν ολέθριο αποτέλεσμα στο τέλος.









Έχοντας παρκάρει, αντικρίσαμε ήδη μια θάλασσα από τέντες, σκηνές, σημαίες από όλα τα μέρη της γης και χαρούμενους ανθρώπους που ήρθαν να γιορτάσουν το Metal. Αν δεν ήξερα ότι τα εισιτήρια ήταν 80,000 θα έλεγα ότι ήταν μύριοι!! Αυτό είναι Metal είπαμε και όχι τα ξερά χωράφια στη Μαλακάσα και τα του συναφιού της αρπαχτής που συμβαίνουν στην Ελλαδίτσα μας. Μετά από αρκετό δρόμο με τα πόδια, φτάσαμε στην είσοδο της main area, όπου και εξαργηρώσαμε τα tickets για να πάρουμε το βραχιολάκι της εισόδου. Και επειδή ο καιρός ήταν χάρμα ήπιαμε και το πρώτο μπυράκι που κατέβηκε σα νερό, οπότε έπρεπε να έρθει και η δεύτερη στο καπάκι.









Αρχικά ξεκινήσαμε την εξερεύνηση του χώρου από το Medieval Village, στο οποίο έβρισκες τα πάντα, για να καταλάβετε ήταν μια μίξη από Braveheart και 13th Warrior. Στη μέση του χωριού δέσποζε ένα Drakkar το οποίο ήταν μπαρ και γύρο γυρο είχε στηθεί ένα ολόκληρο χωριό με όλες τις δραστηριότητες αυτού την εποχή εκείνη. Σιδεράδες, οπλουργοί, φούρνοι, αναπαραστάσεις μαχών, μεσαιωνικά παιχνίδια κλπ κλπ. Μια απόλαυση για το μάτι και όχι μόνο. Αφού φάγαμε αρκετη ώρα με το να χαζεύουμε το ένα καλούδι μετά το άλλο, τελικά πήραμε την απόφαση να πατήσουμε την ιερή γη του Holy Wacken Land και να δούμε αυτό που ήρθαμε να δούμε.

Ακολουθούν σειρά φωτογραφιών που θα πουν παραπάνω από ότι θα μπορεσω να πω με λόγια, απλά παραθέτω ότι καταφεραμε και είδαμε και μια fun/hair/glam μπαντα τους Bai Bang στο Party stage για 2 τραγούδια, αλλά οκ δεν ήταν για μας και φύγαμε από κει για να θαυμάσουμε την τοπική μπάντα της Πυροσβεστικής να πυροβολά με Folk κομμάτια το κοινό, και από κάτω να γίνετε τρελό pogo crowdsurfing και πουτάνα όλα γενικότερα.






















Η αρχική μου σκέψη αφού είχαμε δει το χώρο, να φεύγαμε όσο είχε φως ακόμα για να δούμε και τον δρόμο τις επιστροφής για την επόμενη μέρα. Πράγμα που δεν καταφέραμε τελικά, γιατί αφενός ο χώρος είναι τεράστιος, αφετέρου και αφού πήραμε ένα χάρτη του Wacken είδαμε ότι ο παρκαδόρος μας πάρκαρε στου διαόλου το κέρατο. Φανταστείτε 24 χωράφια χωρισμένα με τα γράμματα τις αλφαβήτου, με το Α να είναι στην είσοδο που είμασταν και το αυτοκίνητο να ήταν παρκαρισμένο στο Q. AAAAArrrghh. Αλλά και πάλι το πήραμε χαλαρά και κατηφορίσαμε τον δρόμο που ήρθαμε, συναντώντας διάφορες χαρούμενες μορφές πχ μερικά αγγλάκια που ήταν ανεβασμένα στην οροφή του transporter τους και που ήθελαν να δουν το βυζί μου (και το είδαν χοχοοχο), ένα ζευγάρι wasted γερμανών που μας ήρθε κόντρα και αφού τους δείξαμε το χάρτι και τους είπαμε ότι πρέπει να πάνε από την άλλη μεριά τελικά πήγαν αλλού και διάφορες άλλες μορφές.

Τέλος φτάνοντας στο αμάξι άρχισε η περιπλάνηση στο χώρο γενικότερα. Αν είσαι πρωτάρης και δεν ξέρεις, αυτά παθαίνεις. Δεν ξέραμε το ότι ο δρόμος από και προς το Wacken είναι ένας και όπως έρχεσαι πρέπει να φύγεις, και έτσι βρήκαμε μπροστά μας τους ευγενικούς κυρίους που άδειαζαν τις βιοτουαλέτες, και σιγά μην τους περιμέναμε να τελειώσουν. Αρα επιστρέψαμε πίσω και ένας ευγενικός guard μας είπε ότι πρέπει να διασχίσουμε όλο το camping area για να βγούμε στον αρχικό μας δρόμο. Εγχείρημα δύσκολο, γιατί είχαμε χάσει το φυσικό φως και επειδή πλέον όλοι οι πιωμένοι τρίκλιζαν παντού. Και πάλι όμως δεν πτοηθήκαμε, ούτε όταν μας βάφτισαν το αμάξι με μπύρα, ούτε όταν ένας απογοήτευμένος κατέβασε τα βρακιά του και έκατσε στο καπό και έκαψε τον κώλο του, και ούτε καθώς ορδες metalheads μας έκλειναν τον δρόμο κερνώντας μας μπύρα.

Μετά από 4 ώρες τελικά καταφέραμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο, ανυπομονοντας για την επόμενη μέρα που θα ξεκινούσε το festival.