The Wacken Diary (part iv)

Έχοντας μελετήσει το πρόγραμμα καλύτερα πριν πέσουμε για ύπνο (κατά τις 4 παρά ξημερώματα) απεφανθήκαμε πως θα έπρεπε να πάμε νωρίτερα για την δεύτερη μέρα. Παραδόξως τα καταφέραμε και μετά από λίγες ώρες ύπνου είμαστε εκεί μεσημέρι. Προς εν μέρη απογοήτευση μας η κατάσταση στο χώρο ήταν οικτρή. Όπου και να έβλεπες και να πατούσες υπήρχε λάσπη. Και μόνο με τον ήχο ανατρίχιαζες, αλλά οι επισκέπτες του WOA απτόητοι. Για αυτό το WOA έχει και το προσωνύμιο Rain or Shine. Ότι καιρικές συνθήκες και να υπάρχουν, οι Metalheadz δηλώνουν παρόν.

Breakfast στο πόδι, έχοντας χάσει ήδη Napalm Death, Ufo και Vreid (που δεν τους ξέρει η μάνα τους) που είχαν ξεκινήσει να παίζουν στης 11.00, και έχοντας δει σε γιγαντοοθόνη 2 κομμάτια από τους blacksters Endstille, κατηφορίσαμε για το Mainstage για Gamma Ray. O Ήλιος βαρούσε αλύπητα, οι μπύρες άφθονες και όλοι ήταν σε party mood. Το ίδιο και οι Rays.












Setlist:
01. Welcome
02. Heavy Metal Universe / Ride The Sky
03. New World Order
04. Rebellion in Dreamland
05. Man On A Mission
06. Into The Storm
07. Heaven Can Wait
08. To The Metal
09. Gorgar / Future World
10. I Want Out
11. Somewhere Out In Space
Encore:
12. Send me a Sign

Στο ίδιο stage θα έπαιζαν οι Nevermore, και είπαμε να κατασκηνώσουμε εκεί, μιας και αρκετός κόσμος είχε φύγει στο δίπλα stage για τους Walls of Jericho. Αμερικάνικο Hardcore. Τρελά γούστα, σούτια moshing, circlepits, μια τρέλα. Από κει που είμασταν βλέπαμε και stage και οθόνη οπότε είμαστε καλυμμένοι χωρίς να φάμε και ξύλο. Μετά από μικρή αναμονή πήγαμε για Meet n Greet για του Gamma Ray. Τελικά φάγαμε ήττα, γιατί 5 άτομα πριν μπούμε στο χώρο και έχοντας χάσει το set των Nevermore (τουλάχιστον οπτικά) σηκώνονται και φεύγουν γιατί και καλά είχε περάσει η ώρα. Dammit. Και άντε ξανά πίσω για Hammerfall. Ευχάριστο Playlist απο την μια και ευκαιρία να τους ξαναδώ μετά το 1998 που είχαν παίξει στο Μύλο με τους Gamma Ray.


Τελειώνοντας από Hammerfall ήταν ευκαιρία για μικρή παύση, μικρό snack, rescheduling για να ξέρουμε που πάμε κλπ. Είπαμε να πεταχτούμε στο Meet n Greet για In Flames, αλλά η ουρά ήταν ατελείωτη, έφτανε την άκρη του stage, και είπαμε wtf?!, Τελικά αράξαμε κοντά στο True Stage ,να ανασυγκροτήσουμε δυνάμεις περιμένοντας ταυτόχρονα τους Airbourne. Μπαντάρα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αυστραλοί, στο ύφος των AC/DC αλλά με πολύ παραπάνω ενέργεια On stage. Ενα ατελείωτω Rock n Roll Πάρτυ και οι μπύρα που δεν πινόταν έρεε σε αφθονία. :D.

Setlist:
01. Stand Up For Rock ’n’ Roll
02. Hellfire
03. Fat City
04. Diamond In The Rough
05. What’s Eatin’ You
06. Girls In Black
07. Cheap Wine & Cheaper Women
08. Heartbreaker
09. Too Much, Too Young, Too Fast
10. Blackjack
11. Runnin’ Wild

Στο καπάκι βγήκαν οι Bullet for My Valentine. Κατ' εμε, ότι πιο τραγικό είχα ακούσει ως τότε, απλά θόρυβος (ενώ τους είχα χαρακτηρίσει ως καλούς έχοντας δει κάνα δυο φιλμάκια τους). Πριν ακόμα πουν το τρίτο κομμάτι, την κοπανήσαμε για το Meet n Greet πάλι γιατί αυτό δεν θα το χάναμε με τίποτα, Hammerfall και Amon Amarth στο καπάκι. Η ουρά ατελείωτη πάλι. Φτάνοντας η σειρά μας, ήδη οι Motorhead έριχναν τις πρώτες πενιές του Bomber. Και επινόησα την σούπερ πουστιά για να μη χάσουμε και άλλο χρόνο. Ο Αve μπήκε από τους τελευταίους για Hammerfall, και εγώ απλά έκανα ένα βήμα δεξιά και μπήκα 2ος στη γραμμή που περίμενε τους Amon. Χεχε. στην οποία ήρθε και ο Ave με τα λάφυρα. Αυτή τη φορά έπαιξε όμως καλό meet n greet. Αγκαλίτσες, φιλάκια με Johan Hegg και chat για την καλλιέργεια της γενειάδας αμφοτέρων.

Όλα καλά λοιπόν με τους Vikings, και μας έπιασε μικρή μπόρα ξανά, αλλά όχι παραπάνω από 5 λεπτά. Ίσα ίσα χρόνος αναδιοργάνωσης δυνάμεων, αλλαγής ρούχων, ανεφοδιασμού. Η ώρα είχε πάει 23.00 και άλλες 3 μπάντες ήταν στη λίστα. In Flames, Doro, Amon Amarth.
In Flames. Για μένα, και κατόπιν κουβέντας με Ave και για αυτόν μια μεγάλη τρύπα στο νερό. Τους γουστάρω στα παλιά τους και όχι τόσο στον καινούριο τους ήχο. Σίγουρα όμως δεν θα τους άκουγα όπως ήθελα. Αλλά ακόμα και με το καινούριο τους στύλ ο ήχος ήταν τραγικός ακόμα και σε γκρουβι κομμάτια όπως το Ordinary story. Ενα αίσχος. Και από τα παλιά δεν είπαν ούτε μια νότα.

Για Doro δεν έχω να πω πάλι πολλά. Δεν την λένε έτσι Θεά του Rock. H γκόμενα το έχει. Φωνάρα. Πολλά παλιά κομμάτια από Warlock και λιγότερα από τις προσωπικές δουλειές της. Ευχάριστα στο άκουσμα και στο να περάσει η ώρα ως ότου βγουν οι Σουηδοί Θεοί.

Η ώρα πλέον έχει πάει 02.00, το αεράκι αρχίζει να θερίζει σε συνδυασμό με την υγρασία που ανέβαινε από το έδαφος από την βροχή. Αλλά άξιζε τον κόπο. Η σκηνή είχε μεταμορφωθεί σε Drakkar, και οι Vikings δεν άργησαν να εμφανιστούν. Κοπάνημα από την πρώτη νότα ως την τελευταία. Αρχικά ήμασταν σε καλές θέσεις μπροστά στο stage αλλά τελικά ήταν πιο σόφρων να απομακρυνθούμε και να απολαύσουμε το Live από απόσταση γιατί έπεφτε το ξύλο της αρκούδας μπροστά. Το set περιλάμβανε τα εξής:

01. Twilight of the Thunder God
02. Free Will Sacrifice
03. Asator
04. Guardians of Asgaard
05. Varyags of Miklagaard
06. Runes To My Memory
07. Live for the Kill
08. Victorious March
09. The Pursuit of Vikings
10. Cry of the Black Birds
11. Death in Fire














Το show τελείωσε κατά της 3 και κάτι, και το μόνο που πλέον θέλαμε ήταν ένας ζεστός καφές και το ζεστό κρεββάτι μας, μιας και η καιρικές συνθήκες και η πολύωρη ορθοστασία άρχισαν ήδη από την εμφάνιση των In Flames να ροκανίζουν τα κόκαλα μας. Τελικά καταφέραμε να είμαστε πίσω στο ξενοδοχείο κατά τις 05.00 αντικρίζοντας ένα τέλειο χάραμα.

The Wacken Diary (part III)

Το πρόγραμμα έλεγε πρωινό ξύπνημα (δηλαδή μεσημέρι), μικρή ετοιμασία, φραπεδιά και go. Μισή ώρα μετά ξαναβρισκόμασταν στο Holy Wacken Land, χωρίς να αντιμετωπίσουμε ιδιαίτερα προβλήματα στην κίνηση ή το παρκάρισμα. Αφήνοντας το αυτοκίνητο μέσα στο χωριό, ξεκινήσαμε με τα πόδια και αναμιχτήκαμε με τις ορδές τον metalheadz του κόσμου και μισή ώρα μετά πάλι, κατά τις 14.00 περίπου καθίσαμε για πρωινό στην μεγάλη καντίνα έξω από τον συναυλιακό χώρο απολαμβάνοντας τα εδέσματα και μια καφεδιά για στανιάρισμα, παρατηρώντας τον κάθε τύπο και τύπισσα και τα μυστήρια τους περιμένοντας συνάμα να πάει 15.30 και να ανοίξουν οι πόρτες για την πρόσβαση του συναυλιακού χώρου. Και η ώρα πέρασε πραγματικά γρήγορα.

Πρώτη μπάντα του απογεύματος οι Skyline. Μια μπάντα cult για το WOA, coverband βασικά που απαρτίζεται από διάφορους συντελεστές της διοργανώτριας εταιρίας. Αδιάφοροι θα έλεγα, αλλά for metal sakes ok. Ενδιαφέρον στιγμή ήταν όταν ανέβηκε στη σκηνή ο Thomas Jensen, ο κύριος WOA αυτοπροσώπος πιάνοντας το μπάσο, τζαμαροντας μαζί με τους άλλους το Its a Long Way to the Top των AC/DC. Άλλο highlight η παρουσία της Doro Pesch στη σκηνή τζαμάροντας σε ένα fan song το We Are the Metalheads και τέλος ανέβηκε και ο Onkel Tom Angelripper για να πει τον ύμνο Auf nach Wacken (Πάμε στο Wacken).

Διάλειμμα για μπύρα. Μπλιάχ. Η μπύρα του σπόνσορα Becks ήταν επιοικώς για τον πότσο, τρομάρα μου που πήρα και δεύτερη, καταρρίπτοντας την ίδια μου θεωρία ότι μετά το πρώτο λίτρο συνηθίζεις.

Επόμενη που ανέβηκαν στη σκηνή ήταν οι Schandmaul. Από τα γνωστά ονόματα στο χώρο του Medieval Heavy Rock, αλλά και αυτοί για μας αδιάφοροι με εξαίρεση 2-3 τραγουδάκια από όλο το set τους. Ήταν ώρα και περισυλλογή και για άλλη μια μπύρα.

Τρίτος On stage ήταν ο Der W.(eidner), του λόγου του ex-μπάσο των διαλυμένων πια Bohse Onkelz. Αδιάφορος και αυτός μιας και δεν είπε ούτε ένα κομμάτι της παλιάς του μπάντας, αλλά δεκτό από την άλλη γιατί ότι πεθαίνει πρέπει να μείνει έτσι. Και καθώς ακούγαμε το συμπαθητικό heavy rock του Weidner στηθήκαμε μόλις για 5 λεπτά στην ουρά του Meet n Greet, για αυτόγραφα και μελοδραματικό chit chat με τους Lacuna Coil. Εδώ πρέπει να πω ότι τόσο καιρό την Christina Scabbia την έχω στο φτύσιμο (γιατί είμαι fan της Liv Kristine) αλλά άλλαξα γνώμη στη στιγμή, όχι τόσο από την ομορφιά της όσο από την ζεστή αντιμετώπιση των οπαδών. Από την άλλη δε, ο μεταλαδελφός Ave κρυφάκουσε την κουβέντα που είχα μαζί της, αφού είπε ότι δε βγαίνει φωτογραφίες γιατί δε θέλει flash, ότι τελικά αυτή χάνει που δε θα έβγαινε μαζί μου, και έσκασε σαγηνευτικό χαμόγελο.

Έχοντας λοιπόν τα λάφυρα τσεπωμένα, και τις περίσσιες μπύρες αφημένες στο χώρο τον WC, πήγαμε να στηθούμε για καλή θέση στο Black Stage για το 2ωρο farewell show των Running Wild. Ο καιρός καλός, το κλίμα μπροστά στο stage καλό, όλα καλά. Το πειρατοshow μπορούσε να ξεκινήσει.

Και βασικά τώρα που τα γράφω μου λείπουν οι λέξεις, η ανατριχίλα της στιγμής με κυριεύει ξανα. Είχα να δω τους Running Wild από το 1991 στον Ελλήσποντο και από τότε μόνο σε βίντεο και dvd. Μιλάμε για συγκίνηση τώρα. Ανατριχίλα. Τέλος. Και το show όντος ήταν καλό. All time classics αλλά και κομμάτια από ποιό πρόσφατα άλμπουμ τους δεν με άφησαν στιγμή από το moshing και το banging. Μοναδική μαλακία της στιγμής όταν ο Rolf προλόγιζε το Riding the Storm, ο καντέμης, καθώς έλεγε πως είναι ωραίος ο καιρός και ότι θα περάσουμε καλά, μετά από 10 λεπτά πέρασε ένας τυφώνας από πάνω μας, που σταμάτησε κοντά στα encore (όποιος πάρει μεθαύριο το farewell dvd θα νιώσει όλοι την μαγεία, ακόμα και της βροχής).

Set List:
01. Intro - Chamber Of Lies
02. Port Royal
03. Bad To The Bone
04. Riding The Storm
05. Soulless
06. Prisoner Of Our Time
07. Black Hand Inn
08. Purgatory
09. The Battle Of Waterloo
10. Drum Solo
11. Raging Fire
12. The Brotherhood
13. Draw The Line
14. Whirlwind
15. Tortuga Bay
16. Branded And Exiled
17. Raise Your Fist
Encore:
18. Conquistadores
19. Under Jolly Roger














Λούτσα πλέον, αποφάσισα να αλλάξω ρούχα, ξεπακετάροντας τα εφεδρικά που είχα πάρει, και σε πολύ χαλαρό ρυθμό παρατηρώ με την άκρη του ματιού τον Ave να τουρτουρίζει από το κρύο μιας και αυτός δεν είχε μεριμνήσει (και πήγε και στρατό). Και κάπου εκεί χωριστήκαμε κιόλας, γιατί ήθελε να δει Lacuna Coil που έπαιζαν στο Party Stage, το τρίτο κατα σειρά των μεγάλων stages. Αποτέλεσμα τελικά να δεί μόνο 2 κομμάτια γιατί είχε να περάσει μπροστά από χιλιάδες κόσμο που ήδη έπαιρναν θέση στο κεντρικό stage για τους Heaven & Hell.
Τελικά των ξαναβρήκα μετά το τέλος των H&H.

Δεν έχω να πω πολλά για αυτό το γκρουπ. Όλοι τους ξέρετε και αρκετοί τους έχετε δει και ζωντανά. Για μένα ήταν πρώτη φορά. Έχω να πω μόνο ένα. Ο Dio δεν τραγουδά, κηρύττει το Rock.

Setlist:
01. E5150
02. The Mob Rules
03. Children Of The Sea
04. I
05. Bible Black
06. Time Machine
07. Fear
08. Falling Off The Edge Of The World
09. Follow The Tears
10. Die Young
11. Heaven And Hell
Encore:
12. Country Girl
13. Neon Knights

Περιττό να πω πως έγινε της πουτάνας στο Pit σε κομμάτια όπως το Bible Black από το καινούριο όπως και στα Die Young, Country Girl, Falling of και Heaven and Hell. Ένα παραλήρημα. \m/

και κάπου έδω κατά της 01.00 τελειώνει η πρώτη μέρα/το βάφτισμα πυρός μας

The Wacken Diary (part II)

Το παν στο να κάνεις μια εξόρμηση αυτού του είδους είναι να ξέρεις αρχικά το τι ακριβώς θέλεις να κάνεις, και ψάχνεις το πως θα το υλοποιήσεις (θα ακολουθήσει οδηγός σχεδίασης και festival guide σε παρακάτω ποστ). Το WOA 2009 κάλυπτε τις μέρες 30/7 έως 1/8, και επειδή τα έξοδα μας για τρεις μέρες ήταν πολλαπλάσια από τα έξοδα για επτά μέρες, διαλέξαμε την φθηνότερη οδό, ώστε να έχουμε και χρόνο για οτιδήποτε άλλο. Εκκινήσαμε λοιπόν στις 28/7 για τον βορρά, και βασικά δεν έχει και much story about it. Ψέμματα. Έχοντας φτάσει στο Αεροδρόμιο κοντά 1 μιση ώρα πρίν την προγραμματισμένη πτήση και έχοντας κάνει άμεσα το check in των αποσκευών και έχοντας το boarding card στο χέρι, και με μια ώρα ακόμα μπροστά μας, είπαμε να βγούμε από τον χώρο της αίθουσας υποδοχών και να κάνουμε ένα τσιγάρο, ρεμβάζοντας παράλληλα τις αιθέριες υπάρξεις που διαδέχονταν η μια την άλλη (με εξαίρεση μια η οποία μακράν ήταν καλύτερη αλλά ο συνοδός της ήταν 30 χρόνια μεγαλύτερη της).

Αποτέλεσμα αυτού ήταν παραλίγο να χάσουμε την επιβίβαση και την πτήση, γιατί οι ρατσισταί και αντιπαθητικοί αντικαπνιστές κατάφεραν να ακυρώσουν τα εξωτερικά ηχεία του αεροδρομίου, ώστε οι καπνιστές να μην ακούν τις ανακοινώσεις και να χάνουν on purpose τις πτήσεις τους. Τέλος πάντων, από τσόντα και μόνο άκουσα την ανακοίνωση της αναχώρησης και με τον κώλο στα χέρια τρέξαμε να προλάβουμε. Τέλος καλά, η περιπέτεια μπορούσε να ξεκινήσει, έστω και με λίγα νεύρα γιατί στον έλεγχο ο μαλακάκος υπάλληλος κατάφερε να μου πετάξει το σαμπουάν το οποίο μόλις είχα αγοράσει.

Άφιξη στο Αμβούργο μιάμιση ώρα μετά. Τέλεια πτήση χωρίς ευτράπελα. Και τα υπόλοιπα ομαλότατα. Αρπάζουμε τις βαλίτσες και το αυτοκίνητο που μας περίμενε εκεί, και μετά από ένα τσιγάρο και μελέτη του χάρτη της πόλης ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο το οποίο ήταν ακριβώς στη μέση, δηλ. μισή ώρα από το Αμβούργο και μισή ώρα από το Wacken. Ομαλή διαδρομή, υπέροχη φύση κλπ κλπ. Μετά την άφιξη μας στο ξενοδοχείο και το settlement δεν υπήρχε περαιτέρω όρεξη παρά της εξερεύνησης της πόλης που μέναμε και να θαυμάσουμε το ένα 100000000000 της ομορφιάς του Δυτικού Πολιτισμού. Μετά τον αναγνωριστικό περίπατο καταλύσαμε σε φαγάδικο για το προφανές και να αρχίζουμε να σχεδιάζουμε την επόμενη μέρα

29/7/08 - Η ημέρα πριν το festival.
Μη έχοντας τίποτε καλύτερο να κάνουμε, και με τον πυρετό του festival να ανεβαίνει και το μεταλλικό αίμα να βράζει στις φλέβες, εκκινήσαμε για αναγνωριστική tour, για να δούμε πως είναι ο δρόμος αρχικά, και ο χώρος του festival μη πάμε και φάμε μεγάλη ήττα (την οποία τελικά φάγαμε στο τέλος της μέρας, αλλά wtf!! άξιζε γιατί βγάλαμε και με την ήττα γούστα).

Ακολουθώντας πιστά τον χάρτη δεν αργήσαμε να δούμε την εξαίρετη οργάνωση των Γερμανών. Ηλεκτρονικές πινακίδες στο δρόμο δεν σε άφηναν να ξεστρατίσεις και να βγεις σε κάποιο άλλο rave party. Ολοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Wacken. Μπαίνοντας στην μικρή πόλη/χωριό των 1800 κατοίκων, ήδη η κυκλοφορία έκοβε και παντού μα παντού έβλεπες Metal. Θα έλεγα ότι ήταν η καταξίωση του μεταλλά που έχει φάει για αιώνες όλα τα κλισέ στη μάπα. Ένας παράδεισος. Παντού να παίζει metal, σε κάθε σπίτι σε κάθε αυλή σε κάθε μαγαζί. Παντού χαρούμενες φάτσες, μυστήριες μπλούζες που δεν θα τις δεις ποτέ στο metal shop της πόλης σου, θερμό καλοσόρισμα από όλους με \m/ \m/ και ουρλιάζοντας Waackeeeeeen. Απλά ένα όνειρο. Φτάνοντας επιτέλους το area ένας ευγενικός security guard μας ρωτά αν είμαστε για camping ή daily visitors μας καθοδήγησε λανθασμένα στο χώρο του camping για να παρκάρουμε αν και του τονίσαμε ότι είμαστε daily visitors, πράγμα που θα είχε σχεδόν ολέθριο αποτέλεσμα στο τέλος.









Έχοντας παρκάρει, αντικρίσαμε ήδη μια θάλασσα από τέντες, σκηνές, σημαίες από όλα τα μέρη της γης και χαρούμενους ανθρώπους που ήρθαν να γιορτάσουν το Metal. Αν δεν ήξερα ότι τα εισιτήρια ήταν 80,000 θα έλεγα ότι ήταν μύριοι!! Αυτό είναι Metal είπαμε και όχι τα ξερά χωράφια στη Μαλακάσα και τα του συναφιού της αρπαχτής που συμβαίνουν στην Ελλαδίτσα μας. Μετά από αρκετό δρόμο με τα πόδια, φτάσαμε στην είσοδο της main area, όπου και εξαργηρώσαμε τα tickets για να πάρουμε το βραχιολάκι της εισόδου. Και επειδή ο καιρός ήταν χάρμα ήπιαμε και το πρώτο μπυράκι που κατέβηκε σα νερό, οπότε έπρεπε να έρθει και η δεύτερη στο καπάκι.









Αρχικά ξεκινήσαμε την εξερεύνηση του χώρου από το Medieval Village, στο οποίο έβρισκες τα πάντα, για να καταλάβετε ήταν μια μίξη από Braveheart και 13th Warrior. Στη μέση του χωριού δέσποζε ένα Drakkar το οποίο ήταν μπαρ και γύρο γυρο είχε στηθεί ένα ολόκληρο χωριό με όλες τις δραστηριότητες αυτού την εποχή εκείνη. Σιδεράδες, οπλουργοί, φούρνοι, αναπαραστάσεις μαχών, μεσαιωνικά παιχνίδια κλπ κλπ. Μια απόλαυση για το μάτι και όχι μόνο. Αφού φάγαμε αρκετη ώρα με το να χαζεύουμε το ένα καλούδι μετά το άλλο, τελικά πήραμε την απόφαση να πατήσουμε την ιερή γη του Holy Wacken Land και να δούμε αυτό που ήρθαμε να δούμε.

Ακολουθούν σειρά φωτογραφιών που θα πουν παραπάνω από ότι θα μπορεσω να πω με λόγια, απλά παραθέτω ότι καταφεραμε και είδαμε και μια fun/hair/glam μπαντα τους Bai Bang στο Party stage για 2 τραγούδια, αλλά οκ δεν ήταν για μας και φύγαμε από κει για να θαυμάσουμε την τοπική μπάντα της Πυροσβεστικής να πυροβολά με Folk κομμάτια το κοινό, και από κάτω να γίνετε τρελό pogo crowdsurfing και πουτάνα όλα γενικότερα.






















Η αρχική μου σκέψη αφού είχαμε δει το χώρο, να φεύγαμε όσο είχε φως ακόμα για να δούμε και τον δρόμο τις επιστροφής για την επόμενη μέρα. Πράγμα που δεν καταφέραμε τελικά, γιατί αφενός ο χώρος είναι τεράστιος, αφετέρου και αφού πήραμε ένα χάρτη του Wacken είδαμε ότι ο παρκαδόρος μας πάρκαρε στου διαόλου το κέρατο. Φανταστείτε 24 χωράφια χωρισμένα με τα γράμματα τις αλφαβήτου, με το Α να είναι στην είσοδο που είμασταν και το αυτοκίνητο να ήταν παρκαρισμένο στο Q. AAAAArrrghh. Αλλά και πάλι το πήραμε χαλαρά και κατηφορίσαμε τον δρόμο που ήρθαμε, συναντώντας διάφορες χαρούμενες μορφές πχ μερικά αγγλάκια που ήταν ανεβασμένα στην οροφή του transporter τους και που ήθελαν να δουν το βυζί μου (και το είδαν χοχοοχο), ένα ζευγάρι wasted γερμανών που μας ήρθε κόντρα και αφού τους δείξαμε το χάρτι και τους είπαμε ότι πρέπει να πάνε από την άλλη μεριά τελικά πήγαν αλλού και διάφορες άλλες μορφές.

Τέλος φτάνοντας στο αμάξι άρχισε η περιπλάνηση στο χώρο γενικότερα. Αν είσαι πρωτάρης και δεν ξέρεις, αυτά παθαίνεις. Δεν ξέραμε το ότι ο δρόμος από και προς το Wacken είναι ένας και όπως έρχεσαι πρέπει να φύγεις, και έτσι βρήκαμε μπροστά μας τους ευγενικούς κυρίους που άδειαζαν τις βιοτουαλέτες, και σιγά μην τους περιμέναμε να τελειώσουν. Αρα επιστρέψαμε πίσω και ένας ευγενικός guard μας είπε ότι πρέπει να διασχίσουμε όλο το camping area για να βγούμε στον αρχικό μας δρόμο. Εγχείρημα δύσκολο, γιατί είχαμε χάσει το φυσικό φως και επειδή πλέον όλοι οι πιωμένοι τρίκλιζαν παντού. Και πάλι όμως δεν πτοηθήκαμε, ούτε όταν μας βάφτισαν το αμάξι με μπύρα, ούτε όταν ένας απογοήτευμένος κατέβασε τα βρακιά του και έκατσε στο καπό και έκαψε τον κώλο του, και ούτε καθώς ορδες metalheads μας έκλειναν τον δρόμο κερνώντας μας μπύρα.

Μετά από 4 ώρες τελικά καταφέραμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο, ανυπομονοντας για την επόμενη μέρα που θα ξεκινούσε το festival.

The Wacken Diary (part I)

\m/ This is Metal Motherfuckers \m/

αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Για όσους δεν γνωρίζουν, αλλά θα μάθουν από το παρακάτω οδοιπορικό, εγώ και ο μεταλαδελφός Ave επισκεφθήκαμε την μαμα πατρίδα Γερμανία και το περίφημο Wacken Open Air Festival (aka WOA) το οποίο είχε και την 20η επέτειο από την θέσπιση του. Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα, η οποία γρήγορα υλοποιήθηκε σε πράξη.
Flashback.
Καλοκαίρι 2008. Σπαταλώντας τον χρόνο και το πολύτιμο χρήμα μας σε ανούσιες εξόδους και ανούσια ακριβά μαγαζιά/ξενοδοχεία για την καλοκαιρινή άδεια, είπαμε πως τον επόμενο χρόνο κάτι πρέπει να αλλάξει, να βγάλουμε γούστα ρε αδερφέ, και έτσι έπεσε επι τάπητος η ιδέα το να πάμε στο εξωτερικό το 2009 (μια ιδέα που είναι πιο παλιά βέβαια και είχε ως εναλλακτική το Octoberfest, αλλά ποτέ δεν υλοποιήθηκε, whatever). Έτσι άρχισα να ψηλοσχεδιάζω όλο το concept.

Οκτώβριος 2008. Παρουσίασα το πλάνο, και μετά από μερικές μπύρες είπαμε ok, η περιπέτεια μπορεί να αρχίσει. Την επόμενη κιόλας μέρα είχα κλείσει τα εισιτήρια για το WOA. Τρελή χαρά έως ηδονή. Δυο εβδομάδες μετά, και μετά από αρκετό ψάξιμο έκλεισα και τα αεροπορικά και το ξενοδοχείο. Αυτό ήταν. Ready to Rock, πανέτοιμοι σχεδόν 320 ημέρες πριν το festival με τα διαδικαστικά. Αυτό που έμενε ήταν να περάσει ο χρόνος για να έρθει η περίοδος των αδειών μας και να την κάνουμε για τον Metal Παράδεισο.

Ο χρόνος κύλησε. Το καλοκαίρι έγινε φθινόπωρο, το φθινόπωρο χειμώνας, ο χειμώνας άνοιξη και η άνοιξη έγινε καλοκαίρι ξανά και η περίοδος των αδειών είχε φτάσει. Now, It was Wacken or Bust.

....to be continued

Respect Motherfuckers \m/