The Wacken Diary (part III)

Το πρόγραμμα έλεγε πρωινό ξύπνημα (δηλαδή μεσημέρι), μικρή ετοιμασία, φραπεδιά και go. Μισή ώρα μετά ξαναβρισκόμασταν στο Holy Wacken Land, χωρίς να αντιμετωπίσουμε ιδιαίτερα προβλήματα στην κίνηση ή το παρκάρισμα. Αφήνοντας το αυτοκίνητο μέσα στο χωριό, ξεκινήσαμε με τα πόδια και αναμιχτήκαμε με τις ορδές τον metalheadz του κόσμου και μισή ώρα μετά πάλι, κατά τις 14.00 περίπου καθίσαμε για πρωινό στην μεγάλη καντίνα έξω από τον συναυλιακό χώρο απολαμβάνοντας τα εδέσματα και μια καφεδιά για στανιάρισμα, παρατηρώντας τον κάθε τύπο και τύπισσα και τα μυστήρια τους περιμένοντας συνάμα να πάει 15.30 και να ανοίξουν οι πόρτες για την πρόσβαση του συναυλιακού χώρου. Και η ώρα πέρασε πραγματικά γρήγορα.

Πρώτη μπάντα του απογεύματος οι Skyline. Μια μπάντα cult για το WOA, coverband βασικά που απαρτίζεται από διάφορους συντελεστές της διοργανώτριας εταιρίας. Αδιάφοροι θα έλεγα, αλλά for metal sakes ok. Ενδιαφέρον στιγμή ήταν όταν ανέβηκε στη σκηνή ο Thomas Jensen, ο κύριος WOA αυτοπροσώπος πιάνοντας το μπάσο, τζαμαροντας μαζί με τους άλλους το Its a Long Way to the Top των AC/DC. Άλλο highlight η παρουσία της Doro Pesch στη σκηνή τζαμάροντας σε ένα fan song το We Are the Metalheads και τέλος ανέβηκε και ο Onkel Tom Angelripper για να πει τον ύμνο Auf nach Wacken (Πάμε στο Wacken).

Διάλειμμα για μπύρα. Μπλιάχ. Η μπύρα του σπόνσορα Becks ήταν επιοικώς για τον πότσο, τρομάρα μου που πήρα και δεύτερη, καταρρίπτοντας την ίδια μου θεωρία ότι μετά το πρώτο λίτρο συνηθίζεις.

Επόμενη που ανέβηκαν στη σκηνή ήταν οι Schandmaul. Από τα γνωστά ονόματα στο χώρο του Medieval Heavy Rock, αλλά και αυτοί για μας αδιάφοροι με εξαίρεση 2-3 τραγουδάκια από όλο το set τους. Ήταν ώρα και περισυλλογή και για άλλη μια μπύρα.

Τρίτος On stage ήταν ο Der W.(eidner), του λόγου του ex-μπάσο των διαλυμένων πια Bohse Onkelz. Αδιάφορος και αυτός μιας και δεν είπε ούτε ένα κομμάτι της παλιάς του μπάντας, αλλά δεκτό από την άλλη γιατί ότι πεθαίνει πρέπει να μείνει έτσι. Και καθώς ακούγαμε το συμπαθητικό heavy rock του Weidner στηθήκαμε μόλις για 5 λεπτά στην ουρά του Meet n Greet, για αυτόγραφα και μελοδραματικό chit chat με τους Lacuna Coil. Εδώ πρέπει να πω ότι τόσο καιρό την Christina Scabbia την έχω στο φτύσιμο (γιατί είμαι fan της Liv Kristine) αλλά άλλαξα γνώμη στη στιγμή, όχι τόσο από την ομορφιά της όσο από την ζεστή αντιμετώπιση των οπαδών. Από την άλλη δε, ο μεταλαδελφός Ave κρυφάκουσε την κουβέντα που είχα μαζί της, αφού είπε ότι δε βγαίνει φωτογραφίες γιατί δε θέλει flash, ότι τελικά αυτή χάνει που δε θα έβγαινε μαζί μου, και έσκασε σαγηνευτικό χαμόγελο.

Έχοντας λοιπόν τα λάφυρα τσεπωμένα, και τις περίσσιες μπύρες αφημένες στο χώρο τον WC, πήγαμε να στηθούμε για καλή θέση στο Black Stage για το 2ωρο farewell show των Running Wild. Ο καιρός καλός, το κλίμα μπροστά στο stage καλό, όλα καλά. Το πειρατοshow μπορούσε να ξεκινήσει.

Και βασικά τώρα που τα γράφω μου λείπουν οι λέξεις, η ανατριχίλα της στιγμής με κυριεύει ξανα. Είχα να δω τους Running Wild από το 1991 στον Ελλήσποντο και από τότε μόνο σε βίντεο και dvd. Μιλάμε για συγκίνηση τώρα. Ανατριχίλα. Τέλος. Και το show όντος ήταν καλό. All time classics αλλά και κομμάτια από ποιό πρόσφατα άλμπουμ τους δεν με άφησαν στιγμή από το moshing και το banging. Μοναδική μαλακία της στιγμής όταν ο Rolf προλόγιζε το Riding the Storm, ο καντέμης, καθώς έλεγε πως είναι ωραίος ο καιρός και ότι θα περάσουμε καλά, μετά από 10 λεπτά πέρασε ένας τυφώνας από πάνω μας, που σταμάτησε κοντά στα encore (όποιος πάρει μεθαύριο το farewell dvd θα νιώσει όλοι την μαγεία, ακόμα και της βροχής).

Set List:
01. Intro - Chamber Of Lies
02. Port Royal
03. Bad To The Bone
04. Riding The Storm
05. Soulless
06. Prisoner Of Our Time
07. Black Hand Inn
08. Purgatory
09. The Battle Of Waterloo
10. Drum Solo
11. Raging Fire
12. The Brotherhood
13. Draw The Line
14. Whirlwind
15. Tortuga Bay
16. Branded And Exiled
17. Raise Your Fist
Encore:
18. Conquistadores
19. Under Jolly Roger














Λούτσα πλέον, αποφάσισα να αλλάξω ρούχα, ξεπακετάροντας τα εφεδρικά που είχα πάρει, και σε πολύ χαλαρό ρυθμό παρατηρώ με την άκρη του ματιού τον Ave να τουρτουρίζει από το κρύο μιας και αυτός δεν είχε μεριμνήσει (και πήγε και στρατό). Και κάπου εκεί χωριστήκαμε κιόλας, γιατί ήθελε να δει Lacuna Coil που έπαιζαν στο Party Stage, το τρίτο κατα σειρά των μεγάλων stages. Αποτέλεσμα τελικά να δεί μόνο 2 κομμάτια γιατί είχε να περάσει μπροστά από χιλιάδες κόσμο που ήδη έπαιρναν θέση στο κεντρικό stage για τους Heaven & Hell.
Τελικά των ξαναβρήκα μετά το τέλος των H&H.

Δεν έχω να πω πολλά για αυτό το γκρουπ. Όλοι τους ξέρετε και αρκετοί τους έχετε δει και ζωντανά. Για μένα ήταν πρώτη φορά. Έχω να πω μόνο ένα. Ο Dio δεν τραγουδά, κηρύττει το Rock.

Setlist:
01. E5150
02. The Mob Rules
03. Children Of The Sea
04. I
05. Bible Black
06. Time Machine
07. Fear
08. Falling Off The Edge Of The World
09. Follow The Tears
10. Die Young
11. Heaven And Hell
Encore:
12. Country Girl
13. Neon Knights

Περιττό να πω πως έγινε της πουτάνας στο Pit σε κομμάτια όπως το Bible Black από το καινούριο όπως και στα Die Young, Country Girl, Falling of και Heaven and Hell. Ένα παραλήρημα. \m/

και κάπου έδω κατά της 01.00 τελειώνει η πρώτη μέρα/το βάφτισμα πυρός μας